"พี่หมีหนีคดี" (บทที่ 1)

 บทที่ 1

น้องกรรไกรกับพี่ใบมีดโกน

หมีและหมูปิ้งอาศัยอยู่ในกระท่อมริมป่าช้าแ่ห่งหนึ่ง ด้วยชีวิตที่ลำเค็ญ ในวันหนึ่งเขาจะตื่นมาเก็บขยะกิน และแบ่งบางส่วนไปขายบ้างเพื่อความสนุกสนาน 

หมีเป็นคนหล่อเหลาอย่างกะดารา เขามีพลังพิเศษคือไม่ว่าเหงื่อออกหรือไม่อาบน้ำมานานขนาดไหน ก็จะไม่มีกลิ่นตัว และขาวผุดผ่องอยู่เสมอๆ กล้ามของเขาทำให้สาวๆหลงตามกลับมา ก่อนจะหนีกลับเมื่่อพบว่าบ้านของเขามีสภาพทุเรศ และตั้งอยู่ติดป่าช้า

หมีเป็นคนดีและสอนหมูปิ้งให้เป็นคนดีเสมอ ความจนของเขาไม่ทำให้เกิดปัญหาในชีวิตแต่อย่างใด เพราะเขาพอใจกับสิ่งที่ตนเองมี และภาคภูมิใจทุกสิ่งอย่าง แม้แต่การต้องกินเศษขยะก็ตาม หมูปิ้งเชื่อฟังเขา และช่วยเขาหาอาหาร ที่สำคัญหมูปิ้งก็ซื่อสัตย์กับหมีอย่างกับหมา

วันหนึ่งหมีก้าวเข้าไปคุ้ยขยะในตรอกแห่งหนึ่ง และในตรอกมีคนอยู่มากมาย แต่ละคนสาระรูปดูไม่ได้ กากๆทั้งนั้น สิ่งแปลกๆก็เกิดขึ้น หญิงสาวสวยคนหนึ่งท่าทางตื่นกลัว แต่งตัวขาดๆเหมือนคนยากจน เผยให้เห็นผิวที่ขาวสะอาดไม่เ้ข้ากับชุด เธอทักหมีเมื่อเขาเดินผ่านมา

"อี" หญิงสาวกระซิบ หมูปิ้งยังไม่ได้สนใจ

"ม้า" หญิงสาวกระซิบอีกแล้วมองตามหมีที่เดินผ่านไป

"โคเคน... กัญชา... บ้า..."

หมีหันควับมา นี่ยัยนี่ว่าฉันบ้าหรือ... มันเรื่องอะไรกัน แต่แล้วหมีก็ต้องตระหนักว่าเขาเข้าใจผิด ผู้หญิงไม่ได้พูดกับเขาแล้ว เธอพูดกับหญิงอ้วนอีกคนหนึ่ง 

"กัญชา..." หญิงอ้วนกระซิบตอบแล้วยื่นเงินให้ปึกหนึ่ง

"ไม่พอ... อีก..." หญิงสาวเร่งเสียงขึ้นแล้วแบมือขอเงินอีก หญิงอ้วนยัดเงินให้ใหม่อีกปึกหนึ่ง ทันใดนั้น ด้วยความไวปานวอก หญิงสาวควักซองกระดาษออกมาแล้วยัดใส่มือหญิงอ้วน หญิงอ้วนกำมันไว้มิดแล้วยัดใส่กระเป๋าไป

"แถมบ้องด้วยไหม..." หญิงอ้วนพูดเสียงอ้อนวอน หญิงสาวสวยส่ายหน้า หญิงอ้วนรีบเดินหายลับไปจากตรอกทันที เมื่อนั้นหญิงสาวสวยที่ท่าทางตื่นกลัวก็มองซ้ายมองขวา ดูแล้วไม่มีใครมาก็รีบเดินหนีไป

"เด๋วก่อนดิตะเอง" หมีร้องเรียก "ทำงั้นได้ไงอะ"

"จะซื้ออะไร" หญิงสาวหันกลับมาทำตาแบ้วใส่ สีหน้าเคร่งขรึม แต่ยังคงดูกลัวๆ

"ไม่ได้จะซื้อ ถามว่าหาเงินแบบนั้นได้ยังไง"

"ขายผง กับเนื้อ"

"ขอทำบ้างดิ" หมีถาม ปกติหญิงสาวสวยระวังตัวกว่านี้ เธอเพิ่งมาทำไม่นานด้วยจึงยังกลัวๆอยู่ แต่เพราะว่าหมีหล่อมาก เธอจึงใจอ่อน อีกอย่าง ตำรวจที่หล่อไม่มีในโลก

"นายนี่บ้ารึเปล่า ไปให้พ้นนะยะ" หญิงสาวเดินหนี

"นี่เดี๋ยวก่อน ฉันอยากหาเงินบ้าง หมูปิ้งลูกน้องฉันมันอยากกินเอ็มเคกับเขาบ้าง"

หญิงสาวทำตัวไม่ถูก เธอดูลังเล

"นี่นายปัญญาอ่อนหรือเปล่านี่" หญิงสาวถาม "นายไม่ได้บ้าใช่ไหม" 

"เปล่านะ แต่เมื่อกี้เธอว่าฉันบ้า" หมีตอบ แต่ไม่ได้โกรธอะไร หมีเริ่มชอบหญิงสาวคนนี้แล้ว เพราะเธอสวยดี

แล้วหญิงสาวสวยก็ตระหนักว่า เธอกำลังคุยกับชายที่ไม่มีความรู้มากมาย เซ่อ และซื่อมาก ไม่มีพิษมีภัย

"ก็ได้ ฉันชื่อกรรไกรนะ พี่ชายฉันขายยารายใหญ่ ชื่อใบมีดโกน เป็นคนปล่อยของรายใหญ่ ถ้าอยากขาย เอาของนี่ไป ฉันแบ่งเงินให้ครึ่งหนึ่ง ที่เหลือของฉัน ตกลงไหม"

หมีพยักหน้าแล้วรับซองจำนวนมากมาไว้ในอ้อมแขน ยัดใส่ย่ามที่ทำจากเสื้อผ้าคนตายซึ่งเขากับหมูปิ้งช่วยกันขุดมาจากป่าช้าข้างกระท่อมของเขา

"อี๋" กรรไกรพูด "เอาล่ะ ลองดู นั่นป้ามหาภัย ลูกค้าประจำ พวกนี้จะพูดว่า มีไรซิบมา... แล้วเราก็เสนอของให้ แต่ถ้าพวกผ่านไปมา เราก็ต้องลองเสนอ แบบที่ฉันทำกับเธอเมื่อกี้ เข้าใจไหม"

หมีพยักหน้าอีกครั้ง แล้วคุณป้าหนังเหี่ยวสุดๆก็เดินมา เธอกระซิบว่า "มีไรซิบมา..." คำสุดท้ายนั้นฟันปลอมเกือบหลุดออกมาแล้ว

"บ้า.... บ้า.... บ้า....." หมีกระซิบ

"ฉันจะเอาโคเคนน่ะพ่อหนุ่ม" ป้าพูด 

"โคเคนซองสีน้ำตาล" กรรไกรพูด "จำง่ายๆ วัว โค มันหนังสีน้ำตาล กัญชา ชาสีเหลืองอ่อน ซองก็สีเหลืออ่อน บ้า บ้าก็ศรีธัญญา หลังคาแดง ซองสีแดง อี ก็สีที่เหลือน่ะ ใช่สีขาว จำได้ไหมแบบนี้"

หมีพยักหน้า แล้วส่งซองสีน้ำตาลให้ป้ามหาภัย ป้าส่งตังให้ปึกใหญ่ หมีคิดว่าคงพอแล้ว เพราะป้าเดินจากไป

ช่างง่ายดาย เขาขายอะไรก็ไม่รู้ว่ะ! แต่เงินดีมาก แล้วก็ได้ทำงานร่วมกับสาวสวย  วันนั้นเขาได้คุยกับกรรไกรอีกมาก และเริ่มสนิทกัน กรรไกรชอบในความซื่อของหมี หมีกลับบ้านไปเล่าให้หมูปิ้งฟัง และวันรุ่งขึ้นหมูปิ้งก็มาด้วย

"มาแล้วหรือหมี" กรรไกรทัก เธอดูไม่ตื่นเต้นเหมือนเมื่อวาน อาจเพราะเธอมีหมีเป็นเพื่อนก็ได้

"อื้ม กรรไกร นี่หมูปิ้ง ลูกน้องฉัน เคยช่วยฉันขุดหลุมศพบ่อยๆ"

"ขุดทำไมหรอ" กรรไกรถาม

หมีเล่าเรื่องที่เขาใช้วัสดุจากหลุมศพมาทำเป็นกระท่อม โครงกระดูก เหรียญ เสื้อผ้า และอีกนิดหน่อยจากถังขยะที่เขาคุ้ยทุกวัน

"นี่เธอเป็นโจรปล้นหลุมศพหรือ" กรรไกรถาม "นิสัยไม่ดีเลย โจรป่า..."

"แล้วที่เธอทำมันดีนักหรือ" หมูปิ้งพูด "ฉันรู้แล้วว่านี่คืออะไร นี่มันผงปีนป้ายโฆษณา พี่หมีครับ อย่าทำเลย ผงที่เธอขายทำให้คนปีนตึกแล้วโดดลงมาตาย ทำให้คนไปร้องไห้ที่ป่าช้าเยอะขึ้นนะครับ"

"เป็นความจริงหรือ" หมีพูด จ้องหน้ากรรไกร กรรไกรแสดงสีหน้าไม่สบายใจทันที หมีเห็นความสำนึกอยู่ แต่หมีไม่รู้ว่ามันเรียกว่าความสำนึก เขารู้สึกเห็นใจ เขาคิดว่าคนที่ตายแล้วก็ย่อมคืนสู่ดินน้ำลมไฟ ธรรมชาติ เขาอยู่กับป่าและคนตาย เขาไม่คิดว่าเป็นการขโมย แต่งานนี้ มันเป็นงานไม่ดี เขาจะเลิกแล้ว

"ฉันจะเลิกแล้ว" หมีประกาศ

"คนที่จะเลิกต้องพบกับพี่ชายฉันก่อน" กรรไกรพูด "พี่ใบมีดโกนคะ!!!" 

ท่ามกลางหมอกควันในตรอกเปลี่ยว ร่างของชายผอมกระหร่องปรากฎขึ้น นายใบมีดตัวสูงแค่ราวนมของหมี หัวเล็กสั้นจนเหมือนไม่ได้ตั้งใจมีหัว ใบหน้าเหมือนทอมครูช ทว่าความหล่อนั้นถูกอัดให้อยู่ในพื้นที่อันน้อยนิดของหัวแคระนั้น

"ว่าไง" ใบมีดโกนตอบด้วยเสียงเล็กจิ๋ว

"หนูไม่อยากทำงานนี้แล้วค่ะพี่" กรรไกรร้องไห้โฮออกมา "อย่าบังคับหนูอีกเลย ให้หนูไปเป็นนางแบบอย่างที่ไฝ่ฝันเถอะ!!"

หมีงุนงงเป็นที่สุด เธอก็ไม่อยากทำเหมือนกันหรือนี่

"ใช่ เราไม่ทำแล้ว" หมูปิ้งกล่าว หมีพยักหน้ารับ

"งั้นพวกเอ็งต้องโดนเก็บ ไม่งั้นฉันจะซวย" ใบมีดโกนตอบ

"พี่เองก็อยากเป็นนักบินไม่ใช่หรือ หนูไม่เคยเห็นใครออกแบบเครื่องบินได้สวยและเร็วเท่าพี่เลย"

"แต่มันบินไม่ได้!!!"  ใบมีดโกนพูดอย่างขื่นขมใจ "ฉันไม่อยากทำงานงี่เง่านั่นแล้ว น้องเข้าใจพี่บ้างสิ พี่เรียนรู้ว่าสิ่งเดียวที่ทำให้เราบินได้ก็คือกัญชากับยาอีเท่านั้น... ไม่ ยาไอซ์ตกรุ่นแล้ว ต้องยาอี!!!"

"อย่าทำเลยพี่ เลิกเถอะ"

"กรรไกร..." ใบมีดกล่าว น้ำตาเริ่มคลอ ปากเริ่มสั่น "น้อง... น้องเหยียบตีนพี่..."

กรรไกรยกเท้าออก

"แต่.." ใบมีดโกนกล่าวต่อ "นั่นก็ทำให้พี่คิดได้ว่า การที่ต้องเจ็บปวดแต่ทำอะไรไม่ได้มันทรมานแค่ไหน พี่สงสารพ่อแม่ของคนที่ลูกติดยามานานแล้ว แต่พี่พยายามเก็บเอาไว้ เอาล่ะ เลิกก็เลิก"

จากที่เห็นนี่ ดูท่าพี่น้องคู่นี้ก็ไม่ค่อยจะปกติสักเท่าไหร่เลย ภายหลักหมีเรียกพวกเขาว่า พี่น้องจิตป่วน

หมีคิดว่าเขากลับไปขุดศพของเขาต่อดีกว่า ทว่า เหตุการณ์กลับใจนี้ดูท่าจะไปไม่รอดเสียแล้ว เมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้น(หมีมารู้ภายหลังว่า เขาเรียกว่า "เสียงพ่อมึงมาแล้ว")

"ทุกคนอย่าขยับ ที่นี่เป็นแหล่งค้ายาที่มีหมายจับพร้อม ตอนนี้ตำรวจล้อมไว้หมดแล้ว!!!"

......................................................................................

โปรดติดตามตอนต่อไป